Urodzony w Prusach Wschodnich Sinto Reinhard F. był więźniem kilku niemieckich obozów koncentracyjnych. Opowiada, jak w Niemczech nasilała się polityka antycygańska, wykluczająca Sintich i Romów ze społeczeństwa. Już w latach 30. narażeni byli na dotkliwe prześladowania i kierowani do pracy przymusowej.

Troje świadków historii opowiada o swoich przeżyciach z 1 września 1939, dnia wybuchu wojny. Film został zmontowany z fragmentów trzech życiorysowych relacji. Dla dwóch mężczyzn z Łodzi i kobiety z Kresów Wschodnich 1 września 1939 był początkiem prześladowań, deportacji i pracy przymusowej, podobnie jak dla wielu innych Polek i Polaków, których relacje dostępne są w archiwum internetowym „Praca przymusowa 1939–1945”.

8 marca 1940 wprowadzone zostały dekrety polskie, których celem było usankcjonowanie rasistowskiej dyskryminacji i wyzysku polskich robotników przymusowych. Prezentujemy głosy trojga świadków historii, którzy opowiadają, jak dekrety polskie wpływały na codzienne życie robotników przymusowych z Polski. Kazimierz B. pracował w fabryce samolotów Henschla w Berlinie, Janina Halina G. w zakładach AEG w Henigsdorfie pod Berlinem, Karol S. w ogrodnictwie na Śląsku.

Troje świadków, dwie kobiety i mężczyzna, opowiadają, jak przeżyli oni dzień 22 czerwca 1941 i następstwa niemieckiej agresji. Dla świadków, których relacje znalazły się w archiwum internetowym „Praca przymusowa 1939–1945”, agresja Niemiec na Związek Sowiecki oznaczała początek okupacji, prześladowań i pracę przymusową. Wielu z nich dokładnie pamięta ten dzień.

20 lutego 1942 Heinrich Himmler wydał dekrety o „robotnikach ze Wschodu”. Oznaczały one wejście w życie specjalnego prawa, które dyskryminowało ponad dwa miliony robotników ze Związku Sowieckiego. Jedna z byłych robotnic opowiada, jak traktowano ją w czasie robót przymusowych w Chemnitz.

Niemiecka policja odgrywała ważną rolę przy organizacji pracy przymusowej. Troje świadków, kobieta i dwóch mężczyzn, opowiada o swoich doświadczeniach z policją i strażnikami zakładowymi.

8 września 1943 Włochy, dawny sojusznik Niemiec, zawarły zawieszenie broni z aliantami. W odpowiedzi Wehrmacht internował setkich tysięcy włoskich żołnierzy i wysłał ich na roboty do Niemiec. Trzech świadków opowiada o aresztowaniu, transporcie do Niemiec i pobycie w obozie jenieckim.

1 sierpnia 1944 wybucha powstanie warszawskie. Dwoje świadków, kobieta i mężczyzna, opowiadają o polskim zrywie i jego skutkach. Fragmenty dwóch relacji audio składają się na opowieść dwojga uczestników powstania warszawskiego. Wraz z wielką grupą mieszkańców Warszawy zostali oni wywiezieni do Niemiec. Alicja K. trafiła do obozu koncentracyjnego, Zbigniew D. do fabryki. Ich opowieści odzwierciedlają cząstkę dramatycznych losów mieszkańców stolicy Polski.

1 października 1946 w Norymberdze zakończył się główny proces przeciw zbrodniarzom nazistowskim, podczas którego „praca niewolnicza” uznana została jako jedną z podstawowych zbrodni. Troje świadków historii, dwóch mężczyzn i kobieta, mówią o pracy przymusowej jako rodzaju niewolnictwa. Pojęcie „niewolnik” używane jest w różnych znaczeniach.

27 stycznia 1945: dzień wyzwolenia obozu koncentracyjnego i obozu zagłady Auschwitz obchodzony jest dzisiaj jako Międzynarodowy Dzień Pamięci o Ofiarach Holokaustu. Większość więźniów wyzwolona została na różnych etapach marszu śmierci. Troje świadków, kobieta i dwóch mężczyzn, relacjonuje przeżycia z marszu śmierci, który prowadził z Auschwitz na zachód, i mówi o tym, co znaczy dla nich 27 stycznia jako dzień pamięci.

W wyniku alianckich nalotów bombowych na niemieckie miasta zginęło szacunkowo 300–500 tysięcy cywilnych osób, wśród nich wielu robotników przymusowych, którzy z reguły nie mieli wstępu do bunkrów przeciwlotniczych. W wielu relacjach bombardowania pojawiają się jako najstraszniejsze wspomnienia z okresu robót przymusowych. Troje świadków, dwóch mężczyzn i kobieta, opowiada o nalotach na Rzeszów, Oranienburg, Hamburg i Berlin.

Blisko dwa miliony kobiet, mężczyzn i dzieci z Polski wywiezionych zostało w czasie drugiej wojny światowej do Niemiec. Obcowanie z Niemcami określiło ich pamięć tamtego czasu. Dwoje świadków historii, kobieta i mężczyzna, opowiada o swoich doświadczeniach z pojedyńczymi ludźmi w Niemczech.

W opowieściach świadków historii moment wyzwolenia jest jednym z bardziej poruszających epizodów. Ocaleni często nie mieli dokąd wracać. Najdotkliwiej doświadczyli tego Żydzi. Niemiecka Żydówka z Wrocławia opowiada o wyzwoleniu w obozie koncentracyjnym Bergen-Belsen i kolejnych trudnych miesiącach.

20 grudnia 1963 we Frankfurcie nad Menem rozpoczął się proces przeciwko funkcjonariuszom obozu koncentracyjnego Auschwitz. Żydowski ocalony, artysta, Yehuda B. występował jako świadek oskarżenia w procesie Eichmanna, a dwa lata później w procesie załogi Auschwitz.

Zakończenie drugiej wojny światowej przyniosło wolność milionom zniewolonych i śmiertelnie zagrożonych ludzi. Był to jednak długi proces, który rozpoczął się jeszcze przed 8 maja 1945 i nie zakończył tego dnia. Oswobodzenie nierzadko oznaczało bolesny początek nowego życia.

Troje świadków, dwie kobiety i mężczyna, mówią o tym, jak odbierają kulturę pamięci w Niemczech i jak oni sami wspominają pracę przymusową.

W latach 2001–2007 Fundacja „Pamięć, Odpowiedzialność i Przyszłość” (EVZ) za pośrednictwem siedmiu organizacji partnerskich wypłaciła około 4,6 mrd euro na rzecz ponad 1,6 mln poszkodowanych z 89 krajów. Sześcioro świadków, których losy związane były z pracą przymusową, wypowiada się na temat odszkodowań.